«Μ’ άσπρο γάντι καθαρό»

 

Μερικές φορές, τα λόγια που χωρίς να εννοείς λες, σε εκδικούνται.

«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είναι ο φάρος που μας δείχνει το δρόμο προς τη δημοκρατία, την ελευθερία, την ανεξαρτησία. Είναι η ενεργός μνήμη που μας καλεί σε συλλογική δράση, ενότητα κι αγώνα. Είναι το καθήκον που μας ορίζει να σταθούμε αποφασιστικά αντίθετοι απέναντι σε κάθε κυβερνητικό αυταρχισμό και στο μονόδρομο των μνημονίων και της λιτότητας».

 

(Αλέξης Τσίπρας, στο περσινό μήνυμά του για την επέτειο του Πολυτεχνείου, που είχε αναρτηθεί στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.)

Last year,  τα είπες όλα. Κι έτσι, σωστά δεν έκανες φέτος καμιά δήλωση προσερχόμενος για την καθιερωμένη κατάθεση στεφάνου στο Πολυτεχνείο. Τι να πεις άλλωστε; Οτι παραμένει καθήκον  μας  «να σταθούμε αποφασιστικά αντίθετοι απέναντι σε κάθε κυβερνητικό αυταρχισμό και στο μονόδρομο των μνημονίων και της λιτότητας»;

Στη διαδήλωση για την απεργία της 12^ης Νοέμβρη, το είχατε βρει: ο ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωνε, ας πούμε, κατά των αποφάσεων της κυβέρνησης για τη λιτότητα και την εφαρμογή των μνημονίων. Γιαλαντζί αντίθεση. Ομως ένας πρωθυπουργός δεν μπορεί να είναι ταυτοχρόνως και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Καταντά γελοιοδέστερο και από τον πρόσφατο ξυλοδαρμό μεταξύ των αναρχικών- αυτοί, τουλάχιστον δεν είναι εξουσία….

Πάρε λοιπόν τα μπογαλάκια σου και τρέχα να παρακολουθήσεις το ματσάκι Τουρκίας- Ελλάδας με τον Νταβούτογλου στην Κωνσταντινούπολη. Μέχρι χτες βράδυ, έλεγα μέσα μου πως είναι προσβολή στη μνήμη των νεκρών του Πολυτεχνείου, ο πρωθυπουργός μιας κατά δήλωσίν της αριστερής κυβέρνησης ανήμερα της επετείου να βλέπει ποδόσφαιρο κάνοντας, δήθεν, και διπλωματία.

Σήμερα ξημέρωσε με την παράδοση των κόκκινων τραπεζικών δανείων στους καρχαρίες. Κι όπου πέφτουν καρχαρίες, βγαίνει αίμα στον αφρό. Ενώ, ως γνωστόν, ο Μακχήθ βγαίνει στο Σόχο μ’ άσπρο γάντι καθαρό.

Μπορεί και στην Ιστικλάλ.

Το σκίτσο είναι του Κώστα Κουφογιώργου. Το κείμενο έγραψε η Αγγελική Κώττη

 

Η ελευθερία της επώνυμης γνώμης εναντίον της ασυδοσίας του ανώνυμου τρολ

Γράφει ο Κώστας Κουφογιώργος

(και σκιτσάρει, επίσης).

Η ιστορία ξεκινά από ένα άρθρο που διάβασα για την Ελλάδα σε μία γερμανική εφημερίδα με την οποία συνεργάζομαι.Το άρθρο καλό, περιέγραφε την πίεση που δεχόταν η Ελλάδα από τους δανειστές, αλλά περιέγραφε μια μονομερή εικόνα.Ο Τσίπρας τα έκανε όλα καλά και για όλα φταίνε οι δανειστές και ο καπιταλισμός. Εξέφρασα τις διαφωνίες μου ή μάλλον τις ενστάσεις μου στον διευθυντή και αυτός μου πρότεινε να γράψω ένα άρθρο απάντηση
Ξεκινώ, λοιπόν, με το δημοψήφισμα και τις οργανωτικές ενστάσεις που είχα – τι να προλάβεις να κάνεις σε μία εβδομάδα – όπως και τον φόβο μου για διχασμό του λαού. Όσοι με παρακολουθείτε, ξέρετε ίσως ότι κράτησα μια ουδέτερη στάση στο δημοψήφισμα. Ότι κράτησα σε απόσταση τη διχόνοια. Συνέχισα το άρθρο με μία απορία : αφού κέρδισε το “ΟΧΙ” γιατί παραιτήθηκε ο Βαρουφάκης και γιατί ο Τσίπρας ξεκίνησε τις διαδικασίες για την συμφωνία, δηλαδή την στροφή προς το “ΝΑΙ”;
Ο συνάδελφος, επίσης, είχε γράψει για φόβο της Ευρώπης απέναντι στο πρώτο αριστερό κόμμα. Αλλά τότε η κυβέρνηση Χριστόφια στην Κύπρο, που προηγείται αυτής του Τσίπρα, τι ήταν; Περιέγραψα επίσης το γραφειοκρατικό πλαίσιο με το οποίο λειτουργεί η Ελλάδα, μία κατάσταση φυσικά για την οποία δεν ευθύνεται ο Τσίπρας, αλλά σίγουρα δεν είναι και ευθύνη των Ευρωπαίων. Μπορεί οι Ευρωπαίοι να αδιαφόρησαν ή και να κέρδισαν από τη διαφθορά και την παθογένεια του ελληνικού οικονομικού συστήματος. Αλλά δεν είναι αυτοί που το έχτισαν και σίγουρα ο Τσίπρας δεν έκανε, ή δεν πρόλαβε να κάνει, κινήσεις εξυγίανσης. Για να μην μιλήσω για τους διορισμένους μνηστήρες, θυγατέρες και για τις σπασμένες προθεσμιακές καταθέσεις…
Επίσης, εξήγησα ότι ο λαϊκισμός έπαιξε και από τις δύο πλευρές. Ήταν μια κερδοφόρα επένδυση και στην Ελλάδα και στην Γερμανία. Πόσα λαμόγια εδώ στην Ελλάδα δεν αναβαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του αντιμνημονιακού αγώνα;
Όσο για την πίεση προς την Ελλάδα εξέφρασα την απορία γιατί η κυβέρνηση καθυστέρησε τόσο να αποφασίσει τις κινήσεις της αφού έβλεπε την σκληρή στάση των ξένων. Γιατί διέθεσε όλα τα ταμειακά διαθέσιμα για να πληρώσει το ΔΝΤ; Γιατί ανέχτηκε τόσους όψιμους αντιμνημονιακούς για να πάρει την κυβερνητική πλειοψηφία;
Καταλήγοντας, μίλησα για τον φασισμό του πλούσιου προς τον φτωχό. Ανέφερα ότι σε λίγο θα καταλήξουμε στην Ευρώπη οι πλούσιες χώρες να επιβάλλουν τις κυβερνήσεις που θέλουν στις φτωχότερες. Ότι ο ελληνικός λαός ακούει από το 2010 παραμύθια (όχι ότι δεν άκουγε και πριν ) και στο τέλος του έρχεται κατακέφαλα άλλο ένα μνημόνιο. Ότι αν αποφασίζαμε ως χώρα από το 2010 ποιόν δρόμο θέλαμε να διαλέξουμε (δραχμή ή ευρώ) και ακολουθούσαμε αυτόν τον δρόμο, χωρίς λαϊκίστικα παιχνίδια των κυβερνώντων, θα ήμασταν σίγουρα κάπου καλύτερα από ό,τι είμαστε τώρα.

Όσοι νομίζετε ότι τα τρολ και οι οπαδοί υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα γελιέστε. Παντού υπάρχει ο ανώνυμος φανατισμένος που πιστεύει στην μοναδική αλήθεια του. Δυστυχώς και εδώ στην Γερμανία έχει δημιουργηθεί μια ομάδα ανθρώπων που τα βλέπουν μαύρο-άσπρο. Για όλα φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες ή για όλα φταίει ο καπιταλισμός που κάνει σαμποτάζ στον λαϊκό ηγέτη , στην περίπτωση μας τον Τσίπρα. Όπως ο γερασμένος και απομονωμένος Χόνεκερ που δεν έβλεπε την Ανατολική Γερμανία να καταρρέει , αλλά έβλεπε μόνο σαμποτάζ του καπιταλισμού. Στην περίπτωσή μου θίχτηκαν τα τρολ που πιστεύουν στο αλάθητο του Τσίπρα. Συνήθως άνθρωποι που για αυτούς η υποστήριξη της Αριστεράς είναι οπαδική, όπως κάποιος είναι ΑΕΚτζής, Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός.
Κάποιος λοιπόν από αυτούς που σχολίασαν το κείμενο με εγκαλούσε για τις πολεμικές αποζημιώσεις. Ένας Γερμανός εγκαλεί έναν Έλληνα για τα εγκλήματα των ΝΑΖΙ λες και ο Χίτλερ ήταν από το Ξηρόμερο. Ένας άλλος μου έλεγε ότι έχω γίνει πιο Γερμανός από τους Γερμανούς , δηλαδή ένας Γερμανός με αποκαλούσε κάτι σαν γερμανοτσολιά. Σύμφωνα με την δική του λογική και ο Λαφαζάνης που κριτικάρει τον Τσίπρα είναι γερμανοτσολιάς; Ένας άλλος λέει ότι δεν έχει πάει στην Ελλάδα αλλά πιστεύει ότι είναι μια βιομηχανική χώρα.
Όλες αυτές οι αγέλες ανώνυμων υβριστών είναι απειλή για την ελευθερία του λόγου. Γιατί όποιος θέλει να εκφράσει μια αντίθετη γνώμη πρέπει να το κάνει επώνυμα. Είναι δειλία και όχι μαγκιά να βρίζεις ανώνυμα.Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι αποτρέπει αυτούς που θέλουν να πούνε επώνυμα μια γνώμη να εμπλακούν. Επιβάλλουν τη σιωπή στους άλλους με τα ουρλιαχτά τους. Ανώνυμα, άκοπα και σίγουρα όχι δημοκρατικά.

Ελευθεροτυπία ή θάνατος (της ελευθεροτυπίας)

Οι εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπίας έκαναν μπλογκ

http://elefenet.blogspot.gr/

Εκαναν και σελίδα στο facebook

Στο πρώτο διαβάζετε ειδήσεις- σχόλια- ρεπορτάζ και στο δεύτερο πατάτε like για να είστε συντονισμένοι με όσα θα ακολουθήσουν.

Το σκίτσο είναι του Κώστα Κουφογιώργου που είναι σκιτσογράφος και στην Ελευθεροτυπία

Πίσσα σκοτάδι

Σκίτσο του Κώστα Κουφογιώργου

Η ελευθεροτυπία δεν φιμώνεται

Σκίτσο του Κώστα Κουφογιώργου

Παρέμβαση της ΕΣΗΕΑ για το «μαύρο» στο enet.gr.

Η ανακοίνωση έχει ως εξής:

Η τρόικα ζητά την επαναφορά του lock out, η κυβέρνηση το συζητάει, αλλά ο κύριος Χάρης Οικονομόπουλος πρωτοπορεί και το εφαρμόζει από τώρα! Οι εργαζόμενοι της του enet.gr απόψε βρέθηκαν μπροστά σε μια δυσάρεστη εξέλιξη καθώς ανακάλυψαν ότι οι κωδικοί τους δεν ίσχυαν πια και δεν μπορούσαν να ανεβάσουν κείμενα στο Διαδίκτυο. Ακόμη, είχε κοπεί η πρόσβασή τους στις σελίδες της εταιρείας σε Facebook και Twitter. Βρέθηκαν έτσι μπροστά σε ένα ιδιότυπο lock out, αντάξιο του «μαύρου» στην ΕΡΤ.

Το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ θα κινήσει όλες τις απαραίτητες διαδικασίες προκειμένου να μην περάσει το ιδιότυπο lock out του κυρίου Οικονομόπουλου, εκφράζοντας την συμπαράσταση του στους επι 9 μήνες απλήρωτους συναδέλφους στο πλευρό των οποίων αποφασιστικά και αταλάντευτα θα στέκεται πάντα.

http://ergazomenoienetgr.blogspot.gr/2014/11/lock-out-enetgr.html#?1#?1#WebrootPlugIn#?1#?1#PhreshPhish#?1#?1#agtpwd

update: Οι εργαζόμενοι έβγαλαν ηλεκτρονικά την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Δείτε το φύλλο εδώ

http://ergazomenoienetgr.blogspot.gr/2014/11/blog-post_80.html

Πέντε ερωτήματα με αφορμή την κρίση στο “Κόκκινο”

Γιώργος Παυλόπουλος

Η αντιπαράθεση η οποία έχει εκδηλωθεί στον ραδιοσταθμό “Στο Κόκκινο”, με αφορμή τις καθυστερήσεις πληρωμών και την απειλή απεργίας από τους τεχνικούς, καθώς και το on air ξέσπασμα του διευθυντή του για τη “λάσπη” και τις επιθέσεις που δέχεται, δίνει την ευκαιρία να τεθούν μερικά ουσιαστικά ερωτήματα. Ερωτήματα που αφορούν συνολικά τη στάση, την τακτική, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις, αλλά και την ηθική της Αριστεράς και των στελεχών της, ειδικά στον χώρο των ΜΜΕ.

1.    Ο συγκεκριμένος ραδιοσταθμός, προς τιμή του, δεν δίνει “μαύρα”, δεν προτιμά τα “μπλοκάκια” και συνάπτει κανονικές συμβάσεις εργασίας με τους δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς που απασχολεί. Σε αυτές, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν περιλαμβάνεται όρος ή πρόβλεψη περί εθελοντικής εργασίας (αν και πολλοί εργαζόμενοι συχνά παραβιάζουν τα ωράριά τους, με αυταπάρνηση, προς χάρη της ενημέρωσης και επειδή το επιβάλλουν οι εξελίξεις). Οφείλει ή όχι, λοιπόν, ένα αριστερό ραδιόφωνο – και μάλιστα πρώτο αυτό – να τηρεί τις συμβατικές του υποχρεώσεις απέναντι στους μισθωτούς;

2.    Υπάρχει κάποιος που έχει το δικαίωμα να αφήνει υπονοούμενα ότι όσοι απειλούν με απεργία σε περιόδους “πολιτικής κρίσης” εκβιάζουν και εκδηλώνουν έλλειμμα αριστερής ηθικής και αλληλεγγύης, αλλά να μην ισχύει το ίδιο για ένα (αριστερό) σταθμό ο οποίος δεν πληρώνει τακτικά τους μισθούς σε συνθήκες “ανθρωπιστικής κρίσης”;

3.    Άραγε, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει τον στόχο του στις επόμενες εκλογές και, στη συνέχεια, ένας κλάδος εργαζομένων κηρύξει απεργία, υπάρχει περίπτωση να καταγγελθεί – εμμέσως ή αμέσως – από τον ραδιοσταθμό του (και άλλα προσκείμενα στο κόμμα Μέσα) ότι υπονομεύει το έργο της αριστερής κυβέρνησης; Ή μήπως οι κινητοποιήσεις θα κρίνονται ad hoc, με βάση δηλαδή το εάν συνάδουν ή όχι με τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές;

4.    Είναι γεγονός ότι το κράτος και η μνημονιακή συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου εκβιάζουν οικονομικά τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, με “όπλο” την αυθαίρετη και παράνομη καθυστέρηση και το “κούρεμα” της επιχορήγησης προς αυτά. Ωστόσο, μπορεί ένα αριστερό κόμμα να χρησιμοποιεί ως βασικό του επιχείρημα το “δεν σας πληρώνω επειδή δεν με πληρώνει το κράτος”; Έχει το δικαίωμα η Αριστερά να επικαλείται ανατροπές στηριζόμενη οικονομικά και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό σε αυτούς που θέλει να ανατρέψει;

5.    Τελικά, αυτό που ενόχλησε τη διεύθυνση του σταθμού είναι ότι απείλησαν με εξώδικο και απεργία μόνο μερικοί εργαζόμενοι (οι τεχνικοί) και όχι όλοι ή ότι υπήρξαν έστω και κάποιοι οι οποίοι διανοήθηκαν να ζητήσουν στήριξη από το σωματείο τους, προκειμένου να διεκδικήσουν τα αυτονόητα; Μήπως η πρώτη εκδοχή παραπέμπει σε προσπάθειες διχασμού και καλλιέργειας αντιθέσεων ανάμεσα στους εργαζόμενους, που έχουμε κατά κόρον δει στα αστικά ΜΜΕ σε περιόδους κινητοποιήσεων; Όσο για τη δεύτερη, μήπως υποκρύπτει κάτι ακόμη χειρότερο;

Και μια τελευταία (φιλική) γνώμη: Είναι μεγάλο λάθος να ζητά κανείς δημοσίως τη στήριξη του κόμματος που τον διόρισε, απέναντι στους εργαζόμενους του σταθμού που διευθύνει. Διότι η κόκκινη γραμμή που χωρίζει τον άνθρωπο της βάσης από την νομενκλατούρα είναι πολύ λεπτή και σχεδόν αόρατη. Ούτε καταλαβαίνεις πότε τη διαβαίνεις – και μετά δεν έχει επιστροφή…

Με το βλέμμα στους αγώνες

Γιώργος Παυλόπουλος

ΠΗΓΗ:

αριστερό blog

Πέντε ερωτήματα με αφορμή την κρίση στο “Κόκκινο”

 

Νόμος είναι- πάντα- το δίκιο του εργάτη

Σκίτσο του Κώστα Κουφογιώργου ειδικά για τον «Νευροσπάστη»

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο Γκράμσι, ο Μπερλινγκουέρ, η “Ουνιτά”…

Του Νίκου Μπελογιάννη
Δεν ήταν καθόλου λίγοι οι αριστεροί στην Ελλαδα που είχαν απορρίψει το σταλινικό μοντέλο, είτε από το 1968, με την κατάπνιξη της Ανοιξης της Πράγας από τα σοβιετικά τανκς, είτε στην Μεταπολίτευση, με τον επαναπατρισμό των πολιτικών προσφύγων από τις χώρες του Υπαρκτού. Η αντιπρόταση σ’ αυτό το είδος ‘σοσιαλισμού’ (και ακόμη χειρότερα, στις ασιατικές παραλλαγές του, Κίνα ή Καμπότζη) ήταν ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία. Απ’ όταν λοιπόν το 1972 άρχισαν οι φοιτητές να διαβάζουν ό,τι προσπαθούσε να απαγορεύσει η χούντα, οι ιδέες του Αντόνιο Γκράμσι φάνηκαν πραγματικά ελκυστικές.

Θα ήταν βέβαια αδύνατον να βγάλει κανείς πέρα έστω ένα μικρό μέρος από το αχανές έργο του Γκράμσι. Θά ‘πρεπε να είχαμε παρατήσει τη σχολή κι αργότερα τη δουλειά μας και να διαβάζουμε Γκράμσι νυχθημερόν. Ευτυχώς όμως υπήρχε η δυνατότητα να παρακολουθούμε την εφαρμογή στην πολιτική και την καθημερινή ζωή από το Ιταλικό ΚΚ, κυρίως στις περιφέρειες ή τους δήμους όπου είχε την πλειοψηφία. Για παράδειγμα, οι αναπλάσεις των ιστορικών κέντρων στην Μπολόνια και άλλες πόλεις τις έκαναν πολύ πιο ανθρώπινες, διασώζοντας ταυτόχρονα ολόκληρα μνημειακά συγκροτήματα, που έτσι εντάχθηκαν στην σύγχρονη ζωή της πόλης χωρίς τσιμεντάρισμα και άλλους ελληνικού τύπου ‘εκσυγχρονισμούς’.

Στη δεκαετία 1974-84 (και πιο πριν, αν μπορούσε κανείς να βρεθεί εκτός Ελλάδος) ήταν απολαυστική η συνύπαρξη και οι συζητήσεις με τους “πιτσίνους” (εκ του πι-τσι-ί, PCI). Ακόμη και το ΚΚΕεσωτερικού, που για τα ελληνικά μέτρα ήταν πολύ ριζοσπαστικό και εικονοκλαστικό, φαινόταν σαν εντελώς αρτηριοσκληρωτικό. Ας δοκίμαζε κανείς π.χ. σε γραφεία του ΚΚΕεσ., όπως γινόταν συνήθως στο ΙΚΚ, όταν το πόδι ενός τραπεζιού ήταν πιο κοντό, να το στερεώσει με έναν τόμο από τα άπαντα του Τσαουσέσκου!

Η προσαρμογή του προτύπου του Γκράμσι στην εκάστοτε πραγματικότητα ήταν η βασική πολιτική επιτυχία του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, που από το 1972 είχε διαδεχθεί τον αρκούντως σταλινικό Παλμίρο Τολιάτι και τον ‘άχρωμο’ Λουίτζι Λόνγκο. Το Ιταλικό ΚΚ είχε απ’ όλη την Ευρώπη την μόνη αξιόπιστη αριστερή πρόταση εξουσίας, μακρυά από κάθε είδους αυταρχισμό.

Το μεγάλο κατόρθωμα του Μπερλινγκουέρ ήταν ότι κατόρθωσε να πλοηγήσει το κόμμα μέσα από τις συμπληγάδες, αφ’ ενός των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών, που κάπου μετά το 1970 επιφύλασσαν για την Ιταλία την ίδια τύχη με την Ελλάδα, αφ’ ετέρου της σοβιετικής απολίθωσης επί Μπρέζνιεφ. Στο απίθανο εκείνο Πολιτικό Γραφείο, το Πολιτμπιρό του σοβιετικού ΚΚ, υπήρχαν μεταξύ των άλλων δυο δεινόσαυροι, ο Μιχαήλ Σουσλόφ και ο Μπόρις Πονομαριόφ, που η δουλειά τους ήταν με ένα υποδεκάμετρο στο χέρι να μετρούν παρεκκλίσεις των ‘αδελφών’ κομμουνιστικών κομμάτων, Ανατολής τε και Δύσης. Το Ιταλικό ΚΚ απαιτούσε ισοτιμία διεθνώς, αρνιόταν να καταδικάσει τους ‘αιρετικούς’ της Κίνας, αντίθετα είχε το 1968 (ο Μπερλινγκουέρ ανέλαβε το 1972) καταδικάσει την σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και φυσικά το 1981 καταδίκασε την αντίστοιχη στην Πολωνία. Τα ποσοστά του Ιταλικού ΚΚ, σταθερά πάνω από 30%, καθώς και το φωτισμένο πνεύμα που διέκρινε λόγους και έργα, το έκαναν ιδιαίτερα ελκυστικό ανά τη Ευρώπη. Ετσι κάποια στιγμή το 1977 θα συνέκλινε ο δρόμος του με το αντίστοιχο ισπανικό, με γραμματέα τον Σαντιάγο Καρίγιο, στη χώρα που προσπαθούσε να αποτινάξει τον φρανκισμό. Η έκπληξη ήταν ότι στο ρεύμα αυτό, που ονομάστηκε από τον Τύπο ‘ευρωκομμουνισμός’ προστέθηκε, για καθαρά καιροσκοπικούς λόγους, και το Γαλλικό ΚΚ, που όλοι το ήξεραν ως απόλυτα αρτηριοσκληρωτικό. Με γραμματέα το Ζορζ Μαρσέ βρισκόταν πριν από κάθε εκλογές υπόλογο, γιατί ο τελευταίος είχε στην δεκαετία του 30 πάει ως εθελοντής εργάτης στην χιτλερική Γερμανία. Σε μια κοινωνία αντικομμουνιστική σαν την γαλλική, αυτό είχε πάντα μεγάλο αντίκτυπο και έφερνε σε δεινή θέση το Γαλλικό ΚΚ, επειδή η δικαιολογία ήταν ακόμη χειρότερη: Απαντούσαν ότι είχε πάει ως απεσταλμένος της Γ’ Διεθνούς, που σήμαινε ως άνθρωπος των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών. Οσο για τον συμπαθέστατο Καρίγιο, ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να κάνει την υπέρβαση και να ανταποκριθεί στον ρόλο του ευρωκομμουνιστή, αφού όλη η γενιά του ήταν κολλημένη στον ισπανικό εμφύλιο. Πιο πολύ θύμιζε διάφορους παπούδες στο ΚΚΕεσωτερικού, οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση ήταν κολλημένοι στο ΕΑΜ, στην χειρότερη στην Τασκένδη.

Ο ξαφνικός θάνατος του Μπερλινγκουέρ το 1984 αποτέλεσε σοκ, όχι μόνο ως προς την ίδια την απώλεια του ανθρώπου, αλλά και ως προς την απώλεια της συνέχειας, την ανυπαρξία διάδοχης κατάστασης. Το ΚΚ άρχισε να πελαγοδρομεί , να ξεμένει από στρατηγική και, προκειμένου να μαζικοποιηθεί, άρχισε τις στροφές προς το κέντρο. Η μετατροπή σε ‘Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς’ σχεδόν συνέπεσε με τη λαίλαπα της ‘Επιχείρησης Καθαρά Χέρια’, που το 1992 σάρωσε όλο το δεξιό και κεντρώο κατεστημένο της Ιταλίας. Ενώ τότε θεωρητικά η αριστερά θα μπορούσε να κυριαρχήσει στο πολιτικό παιχνίδι, αντίθετα στο κενό εξουσίας αφέθηκε να εισβάλει ο Μπερλουσκόνι. Η πρόσκαιρη πρωθυπουργοποίηση του Μάσιμο ντ’ Αλέμα και η περαιτέρω στροφή προς το κέντρο συνέβαλαν σε μεγαλύτερη φθορά και τελικά στην επί ενδεκαετία πλήρη κυριαρχία του Σίλβιο.

Ο μεγαλύτερος άθλος του Μπερλουσκόνι ήταν η λοβοτόμηση 60 εκατομμυρίων Ιταλών, που μετατοπίστηκαν όχι μόνο ιδεολογικοπολιτικά προς τα δεξιά, αλλά και ως συνολική νοοτροπία. Η αριστερά δεν βρήκε καλύτερο τρόπο να αντιδράσει από τις συνεχείς της μετατοπίσεις προς το κέντρο, που φυσικά συνέπιπτε με την κατάργηση των πολιτικών συνόρων που είχε πανευρωπαϊκά επιβάλει ο ραγδαία ανερχόμενος νεοφιλελευθερισμός. Οταν βαφτίστηκε κεντροαριστερός ο δεξιότερος της Θάτσερ Τόνυ Μπλαιρ και κεντροδεξιός ο γραμματέας της φρανκικής νεολαίας Αθνάρ και όλοι μαζί με τον Μπους κήρυξαν τη σταυροφορία στο Ιράκ, πώς περίμενε κανείς από ασήμαντα άτομα σαν τον Ντ’ Αλέμα να ξεκαθαρίσουν και να περισώσουν τις αριστερές ιδέες και την πολιτική; Πολύ χαρακτηριστική είναι η κραυγή του Νάνι Μορέτι, στην ταινία “Απρίλης” που σκηνοθέτησε ο ίδιος την περίοδο πρωθυπουργίας του Ντ’ Αλέμα: “Ντ’ Αλέμα, επιτέλους πες κάτι αριστερό!”

Είναι αυτονόητο ότι, όταν είχε να κάνει με την επέλαση των μπερλουσκονικών σκουπιδιών στην ενημέρωση, η “Ουνιτά” (=Ενότητα), η ιστορική εφημερίδα που ίδρυσε το 1924 ο Γκράμσι και κυριάρχησε επί δεκαετίες στην πολιτική και, κυρίως, πολιτιστική σκηνή της χώρας, ήταν αδύνατον να αντέξει. Αν συνυπολογίσουμε απ’ τη μια το Ιντερνετ, που έχει σχεδόν αχρηστέψει την έντυπη εφημερίδα, απ’ την άλλη τις κυκλοφοριακές απώλειες εξαιτίας των επί χρόνια συνεχών μετατοπίσεων προς τα δεξιά, καθώς παρακολουθούσε την αντίστοιχη μετεξέλιξη του πάλαι ποτέ κραταιού PCI, δεν είναι να απορούμε καθόλου που τον τελευταίο καιρό η “Ουνιτά” είχε μείνει με δέκα χιλιάδες αναγνώστες στα εξηνταδύο εκατομμύρια!

Μετά λοιπόν την πολιτική χρεωκοπία, η οικονομική ήταν θέμα χρόνου. Ο μόνος που πανηγύρισε δημόσια για τη χρεωκοπία της “Ουνιτά” ήταν ο Μπέπε Γκρίλο. Για μερικές βδομάδες δεν είχε ξακαθαρίσει το τοπίο, αν η εφημερίδα θα έκλεινε οριστικά ή θα πουλιόταν. Και ξαφνικά από το πουθενά, ως “σωτήρες” της εφημερίδας, εμφανίστηκαν στα μέσα Ιουνίου δυο κυρίες, που τα ονόματά τους μόνο προκαλούν ρίγη: Ντανιέλα Σαντανκέ και Πάολα Φεράρι. Η Ντανιέλα, πρωτοπαλλίκαρο του Σίλβιο και ενδο- και εξω-κομματική υποστηρίκτριά του σε εντελώς ποδοσφαιρικοχουλιγκάνικο στυλ, έχει ανακατευτεί σε κάθε πολιτική και δικαστική του περιπέτεια και έχει σε πανιταλική βάση το παρατσούκλι pitonessa, θηλυκό του pitone= πύθωνας, προφανώς από τον τρόπο αντιμετώπισης κάθε αντιπάλου. Πιθανόν να σκέφτεται κάθε φορά ότι πώς αλλιώς θα έβρισκε μια Ντανιέλα την ευκαιρία να διοριστεί υφυπουργός ισότητας των φύλων; Η Πάολα πάλι, είναι σπορτσκάστερ και δερβέναγας γενικώς στο μιλανέζικο δίκτυο Telenova, ελεγχόμενο από την Εκκλησία.

Οι δυο σινιόρες τις προάλλες εμφανίστηκαν στην εκπομπή La Zanzara (“Το Κουνούπι”), όπου μέχρι που τραγούδησαν το “Μπελλα Τσάο”! Ατυχής σύμπτωση που την ίδια μέρα το ίδιο ακριβώς τραγούδησε σε συγκέντρωση της “Αλλης Ευρώπης” στην Μπολόνια ο Αλέξης Τσίπρας…
Ισως καλύτερα λοιπόν που έκλεισε οριστικά η “Ουνιτά”. Και μόνο να σκεφτόταν κανείς την Ντανιέλα Σαντανκέ διευθύντριά της, είναι απόλυτα ενδεικτικό της γενικής παρακμής της χώρας, των αξιών που ίσως κάποτε υπήρχαν, της αριστεράς με σημερινό εκφραστή τον υπέρτατο καιροσκόπο Ρέντσι, κάθε άλλο παρά αριστερό… Οταν δούμε και τον Σίλβιο να επανέρχεται επίσημα στην ενεργό πολιτική δράση, τότε πια οι Ιταλοί θα είναι άξιοι της τύχης τους και άξιοι της λοβοτομής που άφησαν να τους κάνει επί είκοσι και παραπάνω χρόνια ο Καβαλιέρε – και που μάλλον θέλουν να συνεχιστεί!

Ηλέκτρα Αποστόλου: Μια μονογραφία από τη Διδώ Σωτηρίου, για την οποία το ΚΚΕ δεν θέλει να ξέρει

Ούτε καν εικονίσματα. Ξόανα από τα βάθη της αρχαιότητας. Αμορφα και άκαμπτα. Να ταιριάζουν παντού. Να μην κινούνται. Να μην έχουν βούληση, απόψεις, ιδέες. Να μην έχουν ζωή.
Υπερβολή θα πει κανείς. Αλλά, ας το αναλύσουμε λίγο. Ηρωας, σου λέει. Γιατί; Επειδή έδωσε τη ζωή του για τον λαό και για το κόμμα (με κάπα κεφαλαίο, ακόμα και όταν προφέρεται). Το ΚΚΕ δηλαδή. Δεν μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Οποιος θυσιάστηκε για τις ιδέες του, που οδηγούσαν σε μια καλύτερη ζωή, είναι ήρωας. Χωρίς «αλλά».
Σε κανέναν όμως δεν αρκεί ένας ήρωας χωρίς ψυχή. Κι άλλωστε, όλοι είχαν πνοή πριν μετατραπούν σε ψυχρές, αδιάφορες φωτογραφίες. Χάρη σε αυτή την πνοή, σε όσα σκέφτηκαν, όσα συνέλαβαν με τον νου τους, όσα έκαναν, όσα δεν πρόλαβαν, στα λάθη, τις αδυναμίες, τη δύναμη, την πίστη και την αφοσίωσή τους παραμένουν ως ήρωες στο κοινωνικό υποσυνείδητο. Αλλά το κόμμα με το κάπα κεφαλαίο, τους θέλει εικονίσματα και ξόανα. Να μην έχουν υπάρξει άνθρωποι. Να μην έχουν έργο- διότι αυτό, ως γνωστόν, το κάνει το κόμμα. ‘Η, το κόμμα τους κάνει να το κάνουν. Ο,τι αφήνουν πίσω τους πρέπει να είναι το παράδειγμά τους, η αφοσίωση στο κόμμα, και μερικές φράσεις, που το κόμμα χρησιμοποιεί κατά το δοκούν. Για όλα αυτά, το ακόλουθο παράδειγμα:
Αθήνα, 1943 και 1944. Αντίσταση μαχητική, εναντίον των γερμανών κατακτητών και των ελλήνων συνεργατών τους. Τόσο, που οι ναζί τρομάζουν και, μερικές φορές, όπως στην αποστολή Ελλήνων σε γερμανικά εργοστάσια, υποχωρούν. Ιδιαίτερα το 1944, οπότε και η Αντίσταση μέσω του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου κορυφώνεται, η Αθήνα είναι νυχθημερόν στο πόδι. Συνθήματα στους τοίχους, από συνεργεία νεαρών, οι οποίοι συχνά πέφτουν από ριπές αυτομάτων, χωνιά (ο τηλεβόας της εποχής) τις νύχτες ώστε να πληροφορούνται οι υπόδουλοι τα ψέματα της φασιστικής προπαγάνδας, προκηρύξεις, παράνομες εφημερίδες, παράνομες αφίσες. Αλλοι τις γράφουν, τις σχεδιάζουν, άλλοι τις τυπώνουν, άλλοι τις διακινούν. Ένα μελίσσι σε όλες τις γειτονιές, κάτω απ’ τη μύτη του εχθρού «και με τη λόγχη πάντα στο πλευρό του», δίνει και τη ζωή του ακόμη για να φτάσει η παράνομη δουλειά της διαφώτισης σε όλες τις συνοικίες της πρωτεύουσας.
Πίσω από όλα αυτά, είναι μια υπέροχη γυναίκα, η Ηλέκτρα Αποστόλου. Επικεφαλής της Διαφώτισης, η Ηλέκτρα, αν και παράνομη, και μικρομάνα, κάνει τα πάντα ώστε να πετύχει ο σκοπός. Η ενημέρωση του λαού να είναι διαρκής και πλήρης. Μετέχει και η ίδια στο επικίνδυνο αυτό γαϊτανάκι, έχοντας επίγνωση των κινδύνων. Με προφυλάξεις, με σοβαρότητα, αλλά και με ορμή, η Ηλέκτρα «οργώνει» την Αθήνα, ψάχνει για ό,τι μπορεί να φανεί χρήσιμο στον αγώνα. Εργο αληθινά εθνικό, έργο τεράστιο.
Εβδομήντα χρόνια πριν, σαν χθες, η Ηλέκτρα συλλαμβάνεται κοντά στην πλατεία Βικτωρίας, πηγαίνοντας σε κάποιο κομματικό ραντεβού. Μεταφέρεται στο ξενοδοχείο «Κρυστάλ», στην οδό Ελπίδας, όπου λειτουργούν φυλακές της Γκεστάπο και των συνεργατών της. «-Πώς σε λένε; -Ελληνίδα! –Πού κάθεσαι; – Στην Ελλάδα! –Ποιος σου έδινε εντολές; -Η πατρίδα! –Ποιον υπηρετούσες; -Τον λαό!» βροντοφώναζε στον εχθρό, ενώ εκείνος τη βασάνιζε φρικτά. Σαν σήμερα τη σκότωσαν και πέταξαν το νεκρό κορμί της στον δρόμο.
Από αυτή την πλούσια δράση με τις πολυποίκιλες μορφές, κανείς δεν θα βρει περιγραφή, όσους «Ριζοσπάστες» ΚΟΜΕΠ και Οδηγητές κι αν ξεφυλλίσει. Η Ηλέκτρα είχε τη διαφώτιση, γράφεται και ξαναγράφεται. Η μεγάλη σημασία και οι αμέτρητες πτυχές, δεν παρουσιάζονται πουθενά. Διότι έτσι κι αλλιώς, το κόμμα διέταζε (και συνελάμβανε και σχεδίαζε). Η Ηλέκτρα, απλώς εκτελούσε. Μονάχα οι αγέρωχες απαντήσεις της στους ανακριτές της αναπαράγονται διαρκώς. Πράγματι, αξιομνημόνευτες. Πράγματι, κορυφαίες. Αλλά δεν αρκούν για να σκιαγραφηθεί η σπουδαία πατριώτισσα.
Η Ηλέκτρα, σε ολόκληρη την κατοχή, όπως και πριν από αυτήν, έδωσε τα πάντα στον αγώνα για μια άλλη Ελλάδα. Μια αδρότατη σκιαγράφηση της προσωπικότητάς της, καθώς και των τελευταίων στιγμών της, κάνει η Διδώ Σωτηρίου στο βιβλίο της «Ηλέκτρα» που εκδόθηκε από τον «Κέδρο» κάνοντας σε μερικές μόνο μέρες και δεύτερη έκδοση. Είχε περιληφθεί κάποτε σε μια ανθολογία και μετά δεν ξανακυκλοφόρησε, επομένως πρόκειται για ένα σχεδόν άγνωστο έργο.
Είναι, επίσης ένα έργο μοναδικό, στο οποίο η Διδώ, φίλη της Ηλέκτρας και συνεργάτιδά της, με τη σπουδαία πένα της παρουσιάζει τον Ανθρωπο, τη Μαχήτρια, την αφοσιωμένη Κομμουνίστρια. Ζεστή, τρυφερή γενναία, ανυπέρβλητη, ανυστερόβουλη, η Ηλέκτρα Αποστόλου ξεπροβάλλει μέσα από τις σελίδες ελκυστικά. Το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι και είναι, εκτός από λογοτεχνικά έξοχο, και γεμάτο πληροφορίες για τη βιογραφούμενη και για την κατοχή, της οποίας κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει χρονικό. Είναι μια μονογραφία που έμεινε στις νεώτερες γενιές σαν παρακαταθήκη. Η Διδώ Σωτηρίου το έγραψε σαν αποχαιρετισμό στη φίλη και συντρόφισσά της στον αγώνα αλλά και σαν κατάθεση ψυχής για την αξία αυτής της μοναδικής Ελληνίδας.
Από τη μέρα που κυκλοφόρησε, κανένα κομματικό έντυπο δεν έχει κάνει καμιά αναφορά σε αυτό. Μέσα στον μήνα επετείου για την Ηλέκτρα, τον Ιούλιο, έγιναν δεκάδες κομματικές παρουσιάσεις βιβλίων που δεν έχουν και ιδιαίτερη επικαιρότητα (α, το ξέχασα, τα κομματικά βιβλία είναι πάντοτε επίκαιρα…) Ούτε μία για την «Ηλέκτρα» της Διδώς Σωτηρίου. Κατά την προσφιλή τακτική του κόμματος που θέλει να γράφεται με το κάπα κεφαλαίο, η έκδοση αυτή απλώς δεν υπάρχει.
Γιατί; Προφανώς γιατί δεν κυκλοφορεί από τη «Σύγχρονη Εποχή» (όπως άλλωστε και εκατοντάδες άλλα βιβλία συγγραφέων και ποιητών που πολλά έχουν προσφέρει στην υπόθεση του κομμουνισμού). Κυρίως όμως, επειδή το υπογράφει η Διδώ Σωτηρίου. Αλίμονο τώρα εάν διαφημίζαμε ό,τι έγραψε κάθε μη κομματικό μέλος (ή διαγραμμένο, ή διαφωνούσα, ή.. ή…) έστω και αν αποτελεί μνημειώδη σκιαγράφηση ενός αγωνιστή. Εστω και αν με τη ζωντάνια που είναι γραμμένο, στήνει την Ηλέκτρα Αποστόλου ακέραιη μπροστά στα μάτια των νεώτερων. Το κόμμα το βολεύουν τα ξόανα, το βολεύουν οι μάρτυρες που θυσιάζονται για να τους χρησιμοποιεί ως παράδειγμα για νέες θυσίες. Η πνοή των ανθρώπων, του θολώνει τους κομματικούς φακούς. Και δεν θέλει να τους καθαρίζουν τα μέλη. Γιατί, ποιος ξέρει τι μπορούν να δουν μετά. Μέχρι και την αληθινή ζωή.

Οπου ακούς εθελοντισμό, απλήρωτη εργατική δύναμη μυρίζει

Κατά παράφραση του Μπέρτολτ Μπρεχτ ο τίτλος. Η είδηση από τον σημερινό «Ριζοσπάστη»

 

Την Πρωτομαγιά ξεκινά η λειτουργία του Web Radio του 902.gr

Από την Πέμπτη 1η Μάη 2014, ξεκινά η λειτουργία του Web Radio (διαδικτυακό ραδιόφωνο) του ειδησεογραφικού πόρταλ του ΚΚΕ, 902.gr. Από την Πρωτομαγιά, το Web Radio του 902.gr, πλάι στον «Ριζοσπάστη» και το ειδησεογραφικό πόρταλ 902.gr, θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για την προβολή και εκλαΐκευση της πολιτικής του ΚΚΕ, των θέσεων, των προτάσεων και της δράσης του, για την προβολή των εργατικών – λαϊκών αγώνων, για την αποκάλυψη του ταξικού χαρακτήρα των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών εξελίξεων.

To Web Radio του 902.gr ετοιμάστηκε χάρη στην εθελοντική δουλειά, στο μεράκι και τον ενθουσιασμό μελών και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Σε αυτά τα θεμέλια χτίζεται και στηρίζεται όλο το πρόγραμμα και η λειτουργία του Web Radio του 902.gr.

Από την Πρωτομαγιά, πρώτη μέρα λειτουργίας του, το Web Radio του 902.gr, θα δίνει την καθημερινή μάχη της ενημέρωσης από τη σκοπιά των συμφερόντων του λαού και της νεολαίας. Θα συντροφεύει τους χρήστες του διαδικτύου, με καθημερινή ειδησεογραφία και δελτία ειδήσεων, με ενημερωτικές εκπομπές, με απογευματινή ζώνη εκπομπών πολιτιστικού περιεχομένου και μουσικές παραγωγές. Επιδιώκουμε να γίνει το Web Radio του 902.gr υπόθεση όλων των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των οπαδών και φίλων του ΚΚΕ, γενικότερα του λαού και της νεολαίας, να συμβάλουν με κάθε δυνατό τρόπο, με ιδέες, με τις γνώσεις τους, με την προσφορά τους, με τις ανταποκρίσεις τους, βάζοντας και το δικό τους λιθαράκι για την επιτυχία του.

Ξεκινάμε, λοιπόν, την 1η του Μάη στο Web Radio στο πόρταλ του 902.gr, που από τις 9 το πρωί θα ριχτεί στη μάχη της ενημέρωσης, με ανταποκρίσεις από τις εργατικές διαδηλώσεις και αφιερώματα στην τιμημένη Εργατική Πρωτομαγιά.

Μάλλον να μη ρωτήσουμε αν θα ισχύσουν οι συμβάσεις των σωματείων… Συμβάσεις, έστω;