Σύμφωνα με πληροφορίες, τουλάχιστον ένας συντάκτης της εφημερίδας έχει ενημερωθεί να προσέλθει στο λογιστήριο, για να παραλάβει τα χαρτιά της απόλυσής του.
Νεώτερα, εντός των επόμενων ωρών.
update: και δεύτερος/η κλήθηκε να περάσει από το λογιστήριο. Αναμένουμε τις εξελίξεις πριν βάλουμε τα ονόματα
Νίκος Πέρπερας, 32,5 χρόνια στον Ριζοσπάστη. Απολύθηκε
Ελένη Αργυρίου, επίσης πολλά χρόνια στην εφημερίδα. Απολύθηκε.
Το σκίτσο έκανε ο Κώστας Κουφογιώργος
Σε ηλικία 78 ετών πέθανε τα ξημερώματα της Τρίτης 30 Ιουλίου στην Αθήνα, η σκηνοθέτρια Αλίντα Δημητρίου. Σημαντική καλλιτέχνιδα του αριστερού χώρου, γνωστή για την συνέπεια και την πολιτική άποψή της, η Αλίντα διέπρεψε στον χώρο του ντοκιμαντέρ, έκανε σημαντική έρευνα και παρουσίασε πτυχές της ελληνικής ιστορίας που διαφορετικά θα έμεναν θαμμένες..
Η τριλογία των ταινιών ντοκιμαντέρ για τις γυναίκες στην αντίσταση, στον εμφύλιο και στη χούντα είναι η πιο γνωστή τους δουλειά: «Πουλιά στους βάλτους», «Η ζωή στους βράχους» και «Τα κορίτσια της βροχής».
Είμαστε η συνέχεια των γυναικών της αντίστασης – Αλίντα Δημητρίου
Ευτυχώς υπάρχει μια σπουδαία γυναίκα, η σκηνοθέτης Αλίντα Δημητρίου που με τις ταινίες της σώζει πολύτιμες μαρτυρίες για τις αγωνίστριες της Εθνικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού και της Δικτατορίας του 1967.
Εδώ και χρόνια, η Αλίντα Δημητρίου έχει αφιερώσει ένα μέρος της ζωής και του έργου της στους αγώνες των γυναικών στις περιόδους πολιτικής τραγωδίας στην Ελλάδα.Με τα «Πουλιά στο Βάλτο», το 2008, καταπιάστηκε με τη δράση των γυναικών στην Κατοχή. Η «Ζωή στους Βράχους», το 2009, κατέγραψε τους αγώνες των γυναικών στον εμφύλιο και την εξορία. Τώρα, με τα «Κορίτσια της Βροχής», η Αλίντα Δημητρίου παρουσιάζει ένα ολοζώντανο, μαρτυρικά αληθινό πορτρέτο των γυναικών που αντιστάθηκαν στη δικτατορία, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, εξεφτελίστηκαν και ζουν για να αφηγηθούν την ιστορία τους.
Η Αλίντα Δημητρίου, από το 1977 ως το 1994, έχει κάνει περισσότερα από 50 ντοκιμαντέρ για την τηλεόραση και το Υπουργείο Πολιτισμού (π.χ. «Το Θέατρο στο βουνό», «Ανθρώπινα Δικαιώματα» (10 ημίωρα), «Γυναίκες» (6 ημίωρα). Από το 1994 ως το 2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.
Η ταινία «Τα Κορίτσια της Βροχής» αποτελείται από μαρτυρίες γυναικών, πολλών και ωραίων, διαφόρων ηλικιών, καταγωγών και τρόπων ζωής, που τις ενώνει το ένα πράγμα που δεν μπορεί να ξεχαστεί: ο κοινός αγώνας για κάτι που πίστεψαν, την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη δικτατορία και η κοινή ανάμνηση της βίας και της περιφρόνησης που αντιμετώπισαν από την (ανδρική, άλλωστε), εξουσία.
«Είμαστε η συνέχεια των γυναικών της αντίστασης και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία»
Παλιά συνέντευξή της στην εφημερίδα ΑΥΓΗ
Επιμέλεια: Αλίκη Κοσυφολόγου, Μαρία Βλαδιμήροβιτς
Ερ.: Με την ταινία για τις γυναίκες – αγωνίστριες της επταετίας ολοκληρώνετε μια μελέτη για την γυναικεία παρουσία στο εαμικό κίνημα και στον αντιδικτατορικό αγώνα. Αν και τα κινήματα αυτά περιβάλλονται από διαφορετικά ιστορικά, πολιτικά και κοινωνικά συμφραζόμενα, οπωσδήποτε χαρακτηρίζονται και τα δύο από την μεγάλη κοινωνική τους απήχηση, τη μαζικότητα της συμμετοχής καθώς και τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε με ποιό τρόπο αντιλαμβάνεστε τη γυναικεία παρουσία – συμμετοχή και σε κάθε ένα από αυτά;
Απ.: Και στα δύο αυτά κινήματα παρά τις διαφορές που επισημαίνετε, δυστυχώς, το ζητούμενο είναι το ίδιο, δεν έχει αλλάξει.
Η παρουσία – συμμετοχή της γυναίκας κατά την επταετία σε σχέση με το εαμικό κίνημα δεν είναι μικρότερη γιατί προσμετράται σε αναλογία με την παρουσία του άνδρα την ίδια περίοδο. Η διαφορά υπάρχει στην προέλευση.
Στην πρώτη περίοδο, η Γυναίκα εκπροσωπεί αυτόν τούτον τον ελληνικό λαό που αγωνίζεται για την ελευθερία του από τον κατακτητή και σύσσωμος έχει λάβει μέρος στον αγώνα. Στην δεύτερη περίοδο, η Γυναίκα προέρχεται κατά πλειονότητα από το φοιτητικό κίνημα, τον κύριο όγκο αντίστασης σ’ έναν εισβολέα που έρχεται να στερήσει το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της ελευθερίας.
Στο εαμικό κίνημα η Γυναίκα στάθηκε δίπλα στον άνδρα ισάξια, κρατώντας όπλο, υφιστάμενη ταλαιπωρίες, πηγαίνοντας φυλακή, εξορίες, στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δε λύγισε ούτε όταν ως μέσο πίεσης χρησιμοποιήθηκε η αρπαγή των παιδιών από την αγκαλιά της. Και σε καμιά από όλες δεν ανίχνευσα ίχνη φυγοδικίας. Θα έλεγα ότι δύο είναι τα κύρια χαρακτηριστικά τους: το ήθος και το πείσμα τους, δηλαδή η πίστη τους σ’ αυτό που κάνανε. Φυσικά μιλάω για γυναίκες που ήταν μόνο στρατιώτες και όχι στελέχη. Τη δεύτερη περίπτωση δεν τη γνωρίζω, δεν την αγγίζω.
Μέσα στη δικτατορία έχουμε μια άλλη φουρνιά γυναικών που κατά πλειονότητα στελεχώνουν το φοιτητικό κίνημα.
Δε βρήκα διαφορές ιδεολογικού προσανατολισμού – κατά την άποψή μου.
Η ίδια περηφάνια, το ίδιο ήθος, το ίδιο πείσμα, η ίδια πίστη στον αγώνα για την εδραίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Το ίδιο αμετανόητες οι άτιμες!
Και μάλιστα θεωρούν τον εαυτό τους συνέχεια των γυναικών της Αντίστασης.
Μια από αυτές μου είπε «…είμαστε η συνέχεια τους και η δική μας συνέχεια είναι η σημερινή νεολαία»και το είπε μια γυναίκα που της αφαιρέθηκε η δυνατότητα να κάνει παιδιά. Ομολογώ ότι μαθαίνοντας φοβήθηκα κάτι που δεν είχε συμβεί με τις προηγούμενες. Το ανακάλυψα πρόσφατα, όταν ένας γιατρός μου ζήτησε να ξαπλώσω για να με εξετάσει και αρνήθηκα. Μετά το έψαξα γιατί αρνήθηκα. Το ιατρικό κρεβάτι είναι πολύ στενό και εγώ χωρίς να το καταλαβαίνω ανακαλούσα τον πάγκο που τις ξάπλωναν και τις έδεναν.
Θα μπορούσα ακόμα να προσθέσω ότι η αναφορά στη Γυναίκα και στα δύο μεγάλα κινήματα είναι μικρή ως μηδενική. Η επίσημη ιστορία καταγράφει κατά κανόνα τα κατορθώματα των ανδρών. Και αυτό φαίνεται στις προσωπικές διατυπώσεις. Κάποιος μου είπε, όταν εγώ αναφέρθηκα στη συμμετοχή τους «….ναι, ναι, έπλεναν τα καζάνια και τα ρούχα μας». Και το είπε αυτό Μακρονησιώτης.
Ερ.: Σε παλιότερη συνέντευξή σας αναφέρετε ότι «η επίσημη Ιστορία αγνοεί την προφορική ιστορία, παρακάμπτει και προσπερνάει τις μαρτυρίες και τα βιώματα των ανθρώπων», εξηγώντας με αυτό τον τρόπο την επιλογή σας να κάνετε ταινίες – ντοκιμαντέρ στηριγμένες στις μαρτυρίες των πραγματικών πρωταγωνιστών των γεγονότων. Η ταινία για την οποία συζητάμε σήμερα διέπεται από την ίδια λογική;
Απ.: Η επίσημη Ιστορία δεν αγνοεί την προφορική ιστορία, απλά παρακάμπτει και προσπερνάει τις μαρτυρίες για να μπορέσει να προβάλει και επιβάλει την δικιά της εκδοχή.
Στη δεύτερη περίοδο, περίοδο χούντας, η Ιστορία δεν παρακάμπτει και επειδή δεν μπορεί να το κάνει καλύπτει και δεν αποκαλύπτει όλες τις πτυχές του δράματος. Το Πολυτεχνείο είναι μια παραχώρηση και ταυτόχρονα μια κολοβή αναγνώριση ενός αγώνα επτά χρόνων. Το οδοιπορικό του επταετή αγώνα διαθλάται μέσα από αόριστες παραδοχές για να καλυφτούν οι ένοχοι και για μια ακόμη φορά ομανδύας της λήθης να χρησιμοποιηθεί ως αρωγός της συνέχειας, της σύμπνοιας.
Καμία αντίρρηση. Έτσι να γίνει αν έτσι επιτάσσουν οι γραφές.
Τίποτα όμως δεν εμποδίζει να γνωρίσουμε και να ακούσουμε όλους αυτούς που βίωσαν μια άλλη πραγματικότητα, που βάδισαν το δρόμο προς την Ιθάκη.
Κατά συνέπεια και η τρίτη ταινία διέπεται από τη λογική των προηγουμένων ταινών, της άμεσης μαρτυρίας που μονάχα ο θάνατος καταλύει.
Ερ.: Στην τηλεφωνική μας συνομιλία μου αναφέρατε, μεταξύ άλλων, ότι κάποιες από τις γυναίκες – αγωνίστριες που συμμετέχουν στην ταινία, αρχικά τουλάχιστον, ήταν αρκετά επιφυλακτικές απέναντι στο ενδεχόμενο να καταθέσουν την εμπειρία τους σε ένα πολιτικό ντοκιμαντέρ. Πού αποδίδετε την αντίσταση την οποία προέβαλαν και πώς καταφέρατε να την κάμψετε;
Απ.: Ήταν δύσκολα, πολύ δύσκολα στην αρχή και αυτό με πλήγωσε, ήταν φορές που ένιωθα ζητιάνα. Μετά κατάλαβα ότι ο λόγος τους, σε προηγούμενες συνεντεύξεις τους, είχε κακοποιηθεί. Κατέθεσα ως διαπιστευτήρια τις δυο ταινίες.
Ήθελα να τους δείξω ότι ως ιστορικά πρόσωπα έχουν την υποχρέωση να καταθέσουν για τους επερχόμενους.
Υπήρχε όμως και ένας άλλος λόγος. Η μαρτυρία τους, σε μερικές, ανακαλούσε στιγμές που τις σημάδεψαν και ήταν οδυνηρό να τις ξανά βιώσουν.
Ερ.: Θα είχε μάλλον αρκετό ενδιαφέρον να μάθουμε πόσες από αυτές τις γυναίκες διατηρούν την ιδιότητα του κομματικού μέλους ή αν συνέχισαν να είναι με κάποιο τρόπο δραστήριες στον κοινωνικό τους χώρο και να ασχολούνται με την πολιτική. Η εμπειρία σας από τις τρεις ταινίες τί σας έδειξε σε σχέση με αυτό το θέμα;
Απ.: Επειδή δεν πιστεύω στην κομματική ταυτότητα δε το ερεύνησα ή μάλλον το παρέκαμψα. Γιατί; Ηανθρώπινη αξιοπρέπεια, η ηθική που πρέπει να αναπτύσσουμε, τα ανθρώπινα δικαιώματα συνιστούν και απαιτούν πολιτική ταυτότητα.
Και από ό,τι κατάλαβα όλες τους, μα όλες, διαθέτουν πολιτική ταυτότητα. Είναι πάντα παρούσες, νιες και ηλικιωμένες. Μια γυναίκα που βασανίστηκε άγρια στο Μακρονήσι, εξακολουθεί νάναι όμορφη, με πολύ σκέρτσο μου είπε «γίνεται διαδήλωση χωρίς εμένα;» Τι σημαίνει όταν μου λένε τόσο οι αντιστασιακές όσο και οι Γυναίκες της επταετίας «δεν έχω μετανιώσει και αν χρειασθεί θα το επαναλάβω»; Η εμπειρία μου από τις γυναίκες και των δύο περιόδων είναι: πείσμα, μεγάλες αντοχές, πίσω δε γυρνάνε!
Ερ.: Σε παλιότερη συνέντευξη σας, είχατε πει ότι « οι γυναίκες του Δ.Σ. δεν αισθάνονται ηττημένες». Για τις γυναίκες που συμμετείχαν στον αντιδικτατορικό αγώνα θα μπορούσατε να υποστηρίξετε κάτι ανάλογο;
Απ.: Οι Γυναίκες του Δ.Σ. που είναι οι Γυναίκες του εαμικού κινήματος πραγματικά δεν ένιωσαν ηττημένες. Στη δεύτερη ταινία μια Γυναίκα όταν αναφέρεται στο κολαστήριο της Μακρονήσου λέει: «…είχαμε πάρει απόφαση να αντισταθούμε, τίποτα δε μας άγγιζε» και μια άλλη «..αντέξαμε γιατί εμείς είχαμε το δίκιο»
Όλη όμως αυτή η γενιά ονομάστηκε γενιά της ήττας.
Για τη γενιά της δικτατορίας δεν έχουμε ανάλογο χαρακτηρισμό. Αργότερα, αποτιμήθηκε σα γενιά που λάκισε και αυτό φαίνεται όταν μετράμε πόσοι άντεξαν και πόσοι ενέδωσαν στη λαίλαπα της καταναλωτικής κοινωνίας. Την προηγούμενη περίοδο ήταν ελάχιστες ως μηδενικές οι αποκλίσεις. Στη δεύτερη περίοδο άντεξαν μονάχα οι γυναίκες. Φαίνεται παράλογη μια τέτοια άποψη. Έλα όμως που είναι έτσι. Πόσες ενέδωσαν και πέρασαν στην άλλη όχθη; Λίγες πολύ λίγες. Ενώ από τους άνδρες και εκείνος και ο ετούτος και ο άλλος. Και αναρωτιέται κανείς «μα πώς;» Κανείς δεν απαντάει. Ίσως είναι ερώτηση χωρίς νόημα. Ίσως ενέδωσαν σε σειρήνες με διπλή υπόσταση, ψευδή ένδυση και δεν το διακρίνουν.
Ερ.: Και οι δύο προηγούμενες ταινίες σας – « Η ζωή στους Βράχους», «Πουλιά στο Βάλτο»-, αν και διαφημίστηκαν ελάχιστα, προσέλκυσαν μεγάλο ενδιαφέρον του κοινού, ενώ πήραν και πολύ θερμές κριτικές. Έχετε ανάλογες προσδοκίες για τη νέα σας ταινία; Μήπως τελικά το κοινό θέλει πολύ να δει και να ακούσει εκείνους κι εκείνες που η ιστορία δεν τους έδωσε φωνή;
Απ.: Όχι μονάχα δεν τους έδωσε φωνή αλλά φίμωσε τις φωνές τους!
Αν θα έχει ανάλογη επιτυχία είναι κάτι που αυτό τον καιρό δε με απασχολεί γιατί δουλεύω, προσπαθώ να τελειώσω, να προλάβω.
Ερ.:Το κοινό που παρακολουθεί τη δουλειά σας είναι σε μεγάλο μέρος του νεανικό. Γιατί πιστεύετε ότι οι νέοι και οι νέες εμπνέονται από τέτοια θέματα;
Απ.: Πράγματι είναι νεανικό κοινό και να φανταστείτε πριν βγούν οι ταινίες είναι αυτό που με άγχωνε και δεν ήξερα τι να κάνω. Αντιγράφουν τα DVD και τα παρουσιάζουν στα δικά τους στέκια, χωρίς καν να με ρωτήσουν, γιατί ξέρουν ότι η Αντίσταση ανήκει σε όλους, η Αντίσταση δεν πουλιέται.
Γιατί τους ενδιαφέρει;
Μια γρήγορη απάντηση είναι γιατί δε γνωρίζουν. Κανείς ποτέ δεν τους είπε τίποτα. Δεν τους μίλησαν στο σπίτι τους από φόβο μετά τα όσα είχαν περάσει. Δεν τους μίλησαν στο σχολείο γιατί τα γεγονότα αυτά δεν τα συμπεριλαμβάνει η επίσημη παιδεία ή αν θέλετε η παιδεία των νικητών.
Μια δεύτερη απάντηση είναι ότι ζητούν μια πλατφόρμα να πατήσουν για τους δικούς τους αγώνες. Να εδραιώσουν τα δικά τους οράματα. Μέσα από τις ταινίες μεταλαμπαδεύεται ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και είναι αυτό το ζητούμενο της σημερινής νεολαίας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι λαοί χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς επαγρύπνηση είναι λαοί χωρίς μέλλον.
Ερ.: Στη σημερινή συγκυρία, με πρόσχημα την “κρίση”, επιχειρείται ένας «επιλεκτικός» οικονομικός εξορθολογισμός για τον πολιτισμό, που αναπόφευκτα οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση των λίγων διαθέσιμων πόρων σε μετρημένους στα δάχτυλα καλλιτεχνικούς οργανισμούς και σχήματα. Πόσο δύσκολο είναι για εσάς να φτιάχνετε τόσο καλές ταινίες χωρίς καμία οικονομική ενίσχυση από πουθενά;
Απ.: Για σταθείτε ένα-ένα να απαντάω.
Δεν το βλέπω «σαν επιλεκτικό οικονομικό εξορθολογισμό». Απλά, ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους καιπροσπαθούν να προσεταιρισθούν όλους όσους είναι έτοιμοι να προσεταιρισθούν είτε γιατί τους λείπει το πολιτικό κριτήριο να ερμηνεύσουν αυτόν τον εξορθολογισμό, δηλαδή να δουν τι κρύβεται από πίσω και σε ποιους απευθύνονται και γιατί, είτε σε μια μερίδα που πιστεύει στις ψευδεπίγραφες υποσχέσεις και κατατάσσει τον εαυτό της στους εκλεκτούς.
Και εάν εσύ έχεις την αφέλεια να επιμένεις, να αντιλέγεις τότε αιωρείται ως ατράνταχτο επιχείρημα το ιδεολόγημα «δηλαδή, τι θαγίνει; να μη κάνουμε ταινίες;» κάτι που θυμίζει «Καραμανλή ή τανκ».
Όσο για τις δυσκολίες που έχω χωρίς οικονομική ενίσχυση.
Μα δεν είμαι μόνη μου, πίσω από μένα δουλεύουν άλλοι τέσσερις, απλά εγώ φαίνομαι. Οι άλλοι κρύβονται πίσω από το πάχος μου!
Ερ.: Συμμετέχετε στην πρωτοβουλία των «Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη», αν δεν κάνω λάθος. Πιστεύετε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες είναι «ικανές» να παραγάγουν αποτελέσματα πέρα από το επίπεδο της δημόσιας συμβολικής διαμαρτυρίας;
Απ.: Δε συμμετέχω σε καμιά πρωτοβουλία.
Πιστεύω ότι πρωτοβουλίες ικανές να παραγάγουν αποτέλεσμα θα προέλθουν από μια άλλη γενιά αβάπτιστη στα δικά μας αμαρτήματα, δισταγμούς, φοβίες, κίβδηλες προσδοκίες. Μια γενιά περήφανη που πριν από όλα και πάνω από όλα θα πολεμάει για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και έτσι θα παραγάγει έργο.
Ερ.: Πότε περίπου υπολογίζετε ότι η ταινία θα προβληθεί στις αίθουσες;
Απ.: Τι αισιόδοξη ερώτηση: «Πότε η ταινία….θα προβληθεί στις αίθουσες;»
Και σας ρωτώ και εγώ με τη σειρά μου «θα προβληθεί;»
Τη συγκεκριμένη στιγμή λέω ότι δεν θα πάει στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.
Οι τελευταίες εμπειρίες και γνώσεις που αποκόμισα από το Φεστιβάλ με κάνουν αρνητική αλλά και ο λόγος του Υπουργού Πολιτισμού στο πρώτο Δ.Σ. του ΕΚΚ με κάνει ακόμα πιο επιφυλακτική. Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο.
Δεν γνωρίζω κανένα γραφείο Διανομής που να κάνει τέτοιου είδους επιλογές.
Για να τη διανείμω εγώ η ίδια την ταινία είναι αδύνατο γιατί απαιτούνται χρήματα για τη διαφήμισή της και χωρίς διαφήμιση δεν την προβάλλει ένας κινηματογραφος.
Ερ.: Και τι θα γίνει;
Απ.: Και τι θα γίνει; Χμ. Θα την πάρουν οι πιτσιρικάδες και θα τη διανείμουν μέσα από το παράλληλο κύκλωμα, όπως έγινε με τις δύο προηγούμενες. Οι πιτσιρικάδες είναι η μεγάλη δύναμη και είναι αυτό που με κάνει να συνεχίζω και θα συνεχίζω όσο ζω!
Ευχαριστώπολύ!
Τα χειρόγραφα του Τσε στον «Αθλητισμό»; Και με την ένδειξη «ψυγείο»; Κάποιος τρολάρει εκεί στον «Ρ» σύντροφοι. Και δεν είναι ο συντάκτης… Πού να έρθει και καύσωνας
Υ.Γ. «Ψυγείο» στη δημοσιογραφία ονομάζεται το κείμενο που εχει γραφεί από καιρό και ανασύρεται λόγω έλλειψης ύλης ή επικαιρότητας.
Η δολοφονία ενός 17χρονου παιδιού, του Τρέιβον Μάρτιν, ήταν απολύτως δικαιολογημένη για το σώμα των ενόρκων του δικαστηρίου της Φλόριντα , έξι γυναίκες εκ των οποίων πέντε λευκές και μία που ανήκει σε μειονότητα., που έκρινε αθώο τον Τζορτζ Ζίμερμαν, το ένοπλο μέλος ομάδας φύλαξης γειτονιάς. Η δολοφονία έγινε στις 26 Φεβρουαρίου 2012 στο Σάνφορντ της Φλόριντα. Όλως τυχαίως το θύμα αφροαμερικανός και ο θυτης λευκός.
Η αθώωση του Ζίμερμαν τόσο για τις κατηγορίες του φόνου εκ προμελέτης όσο και της ανθρωποκτονίας, ανακοινώθηκε λιγότερο από μία μέρα μετά την πρεμιέρα της ταινίας, «FruitvaleStation». Ταινία για την εν ψυχρώ δολοφονία τα ξημερώματα της πρωτοχρονιάς του 2009 στο σταθμό του μετρό Fruitvale στο Οκλαντ του Σαν Φρανσίσκο, του 22χρονου τότε αφροαμερικανού Οσκαρ Γκραντ. Ο αστυνομικός δε, που εκτέλεσε τον άοπλο Γκραντ, Τζοχάνες Μέσερλ, καταδικάστηκε ενάμισι χρόνο μετά για ανθρωποκτονία χωρίς πρόθεση. Κυκλοφορεί ελεύθερος καθώς εξέτισε μόλις 11 μήνες ποινής. Δικαστική απόφαση που προκάλεσε κύματα διαμαρτυριών έως και βίαιων ταραχών που κανείς δεν έδωσε μεγάλη βαρύτητα καθώς έλαβαν χώρα στο έτσι κι αλλιώς «θολοκουλτουριάρικο» και «εξεγερσιακό» Οκλαντ.
Η χρονική σύμπτωση των γεγονότων και κυρίως η αθώωση του Ζιμερμαν εκτόξευσε τα πάθη. Στο τουίτερ εκτοξεύτηκε το θρέντ Εμετ Τιλ.
Η υπόθεση Εμετ Τιλ αφορά τη δολοφονία ενός 14χρονου «νέγρου» στις 28 Αυγούστου 1955, στο Μάνεϊ της πολιτείας του Μισσισσίππι. Ο έφηβος Τιλ από το Σικάγο, είχε διαπράξει το «στυγερό έγκλημα» να κολακεύσει ίσως και να φλερτάρει μία λευκή κυρία, δημοσίως δε, στο παντοπωλείο της μικρής πόλης όπου με τα ξαδέλφια του είχε πάει να πάρει γλυκά. Δολοφόνοι του ο άντρας της κυρίως και ο αδελφός του που τον άρπαξαν βίαια από το σπίτι των συγγενών του όπου φιλοξενούνταν και τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου σχεδόν. χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων τις λαβές των όπλων τους. Κατόπιν, καθώς ψυχορραγούσε ακόμη, τον έσυραν πάνω σε μία ξύλινη εξέδρα στην όχθη του παρακείμενου ποταμού. Έδεσαν το λαιμό του με αγκαθωτό σύρμα ως αντίβαρο ένα παλαιό κόπτη βαμβακιού και τον πέταξαν στο ποτάμι αστυνομία έδρασε αστραπιαία. Χρειάστηκε ολόκληρες τρεις ημέρες να βρει το πτώμα, αλλά μόλις ελάχιστες ώρες και εξαιρετικά συνοπτικές διαδικασίες να εξαφανίσει τα ευρήματα: το φρικτά παραμορφωμένο σώμα του 14χρονου τοποθετήθηκε σε ένα κασόνι , σφραγίστηκε και θάφτηκε .
Μόνο η αταλάντευτη στάση της μητέρας του που απαίτησε τη μεταφορά της σορού στο Σικάγο ώστε να γίνει η κηδεία και μάλιστα με ανοικτό φέρετρο ήταν αυτή που επέτρεψε να αποκαλυφθεί η αλήθεια . Η φωτογραφία σημάδεψε τη συλλογική συνείδηση στις ΗΠΑ και προκάλεσε διεθνή κατακραυγή. Η υπόθεση και κυρίως η αθώωση των δύο ενόχων –το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ διέταξε το 2004 την αναψηλάφηση της υπόθεσης- έγινε εμβληματική για το Κίνημα των Κοινωνικών Δικαιωμάτων που σφράγισε τη δεκαετία του ’60 στις ΗΠΑ.
Τον Ιούλιο του 2013, είναι η σειρά του Τρέιβον Μάρτιν, να πάρει τη σκυτάλη καθώς οι αναλογίες στην υπόθεση είναι αρκετές. Ωστόσο σχεδόν έξι δεκαετίες τα πάντα έχουν αλλάξει αν και όλο τα ίδια μένουν.
Αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου της Φλόριντα οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας διαδέχονται η μία την άλλη. Από το Οκλαντ έως τη Νέα Υόρκη και από τη Φλόριντα έως το Σικάγο. Ο αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα συνιστά εκφράζει οργή για την απόφαση και συνιστά ηρεμία. Το υπουργείο Δικαιοσύνης σπεύδει να ανακοινώσει ότι μελετά να εφεσιβάλλει την απόφαση. Την αμερικανική κυβέρνηση την στοιχειώνουν τα φαντάσματα και περισσότερο αυτό της υπόθεσης της αθώωσης των τεσσάρων αστυνομικών που βιντεοσκοπήθηκαν να ξυλοφορτώνουν τον αφροαμερικανικό Ρόντνι Κινγκ και φυσικά αθωώθηκαν. Αθώωση που προκάλεσε το 1991, πολυήμερες αιματηρές ταραχές στο Λος Αντζελες, ταραχές που εξαπλώθηκαν σαν φωτιά σε κάθε μεγάλη πόλη με μοναδική εξαίρεση τη Νέα Υόρκη.
Δικαίως την στοιχειώνουν τα φαντάσματα. Εντούτοις, ας μας επιτραπεί, είναι τα λάθος φαντάσματα.
Ένα φάντασμα είναι η οικονομική και κοινωνική ανισότητα που πλήττει με ακόμη μεγαλύτερη δριμύτητα τις μειονότητες. Η κρίση και η ύφεση έχει επιβάλλει βαρύτατες απώλειες στα εισοδήματα των αφροαμερικανικών . Σύμφωνα με έρευνα του κέντρου Pew το 68% Αμερικανών της μεσαίας τάξης αναμένεται να δουν την οικονομική τους επιφάνεια να μειώνεται στην επόμενη γενιά ενώ σύμφωνα με άλλη μελέτη από το 2005 ως το 2009 τα έσοδα του μέσου μαύρου νοικοκυριού μειώθηκαν στο μισό. Επίσης από το 2009 ως το 2012 το μέσο ετήσιο εισόδημα για τους μαύρους έπεσε κατά 11,1%, σε σύγκριση με το 5,2% των λευκών και το 4,1% των ισπανόφωνων.
Ένα ακόμη είναι ότι ο νόμος και η τάξη είναι άδικοι, τυφλοί και… έχουν προτίμησε σε χρώματα. Αναλόγως και η συνεχιζόμενη στρατιωτικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας, και η ολοένα και μεγαλύτερη σκλήρυνση των νόμων.
Δύο μόνο παραδείγματα .
Οι αμερικανικές φυλακές γεμίζουν και φιλοξενούν το μεγαλύτερο αριθμό εγκλείστων παγκοσμίως καθώς οι ΗΠΑ ενώ αποτελούν το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού του αντιστοιχεί το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού των εγκλείστων.
Από τα τέλη της δεκαετία του ’70, ο συνολικός αριθμός των φυλακισμένων στις ΗΠΑ εξαπλασιάστηκε. Πάνω από 2,3 εκατομμύρια ενήλικες σύμφωνα τη Στατιστική Υπηρεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης. Ο συνολικός πληθυσμός των υπό σωφρονισμό (είτε εντός των φυλακών είτε με αποφυλάκιση υπό όρους) κατά την ίδια περίοδο από τα 1,8 εκατομμύρια έφτασε τα 7 εκατομμύρια ενώ ακόμη 4,3 εκατομμύρια είναι πρώην κατάδικοι.
Οι μειονότητες συνιστούν πλειοψηφίες εντός των σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Το 41% του συνολικού πληθυσμού των εγκλείστων είναι Αφροαμερικανοί ενώ το 19% είναι Ισπανόφωνοι. Ενας για κάθε 9 Αφροαμερικανούς μεταξύ 25 και 29 ετών το 2006 ήταν φυλακισμένος, όπως ένας για κάθε 26 Ισπανόφωνους και ένας για κάθε 9 λευκούς άντρες στην ίδια ηλικιακή ομάδα. Σύμφωνα με τη στατιστική έρευνα του υπουργείου Δικαιοσύνης, οι Αφροαμερικανοί σε ποσοστό 33% θα βρεθούν έγκλειστοι σε κάποια περίοδο της ζωής τους, ενώ το ποσοστό αυτό είναι 17% για τους Ισπανόφωνους και για τους λευκούς 6%. Στη δεκαετία του 1930, οι μαύροι Αμερικανοί είχαν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες από τους λευκούς να βρεθούν στη φυλακή, τώρα όμως οι πιθανότητες αυτές είναι επτά φορές περισσότερες !
Η πληθυσμιακή έκρηξη των εγκλείστων οφείλεται στη εδώ και δύο δεκαετίες στροφή της ακολουθούμενης πολιτικής από το σωφρονισμό στην πολιτική της τιμωρίας και της «μηδενικής ανοχής απέναντι στο έγκλημα».
Η νομοθεσία έχει κάνει τέτοια στροφή που επιτρέπει μάλιστα σε απλούς πολίτες να κάνουν χρήση «φονικής βίας» για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Τουλάχιστον 20 αμερικανικές πολιτείες έχουν εγκρίνει τέτοιες νομοθεσίες ενώ 8 εξ αυτών τους νόμους για την «αυτοάμυνα» («Stand Your Ground-SYG») , πρώτη όλων η Φλόριντα. Το SYG ήταν η βασική υπερασπιστική γραμμή των δικηγόρων του Ζίμερμαν .
Πρόσφατη μελέτη των ερευνητών του Πανεπιστημίου A&M του Τέξας, που ανέλυσε τα στοιχεία του FBI από το 2000 έως το 2009 κατέληξε ότι οι νόμοι SYG στις συγκεκριμένες πολιτείες, έχουν οδηγήσει σε αύξηση των εγκλημάτων και των ανθρωποκτονιών κατά 8% ή 600 ανθρωποκτονίες το χρόνο περισσότερες!
Παράλληλα έρευνα του UrbanInstitute’sJusticePolicyCenter, βασιζόμενη και πάλι στα στοιχεία του FBI μεταξύ 2005-09 αναφέρει ότι σύμφωνα με τα ευρήματα ο φόνος ενός αφροαμερικανού από ένα λευκό έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητας να κριθεί «νομιμοποιημένη» ή »δικαιολογημένη» σύμφωνα με το όρο που έχει θέσει το FBI δηλαδή όταν η αστυνομία ερευνά υποθέσεις όπου ένας πολίτης σκοτώνει άλλο πολίτη που διαπράττει, όπως απόπειρα δολοφονίας , βιασμό ή ένοπλη ληστεία.
Καλλιτέχνες για τον Τρέιβον
http://www.buzzfeed.com/hnigatu/works-of-art-paying-tribute-to-trayvon-martin
Αγλαΐα Κ.
Σκίτσο του Κώστα Κουφογιωργου
Διορθώστε με αν κάνω λάθος. Το ταμείο των δημοσιογράφων, το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, δέχθηκε μια επιστολή από το υπουργείο Οικονομικών που έλεγε πως πρέπει μέχρι το τέλος Ιουνίου («χθες» δηλαδή) να δηλωθούν οι κοινωνικοί πόροι που απορροφά ο κάθε ασφαλιστικός φορέας.
Εμείς έχουμε το αγγελιόσημο. Που ΔΕΝ είναι οι δικές μας εισφορές. Αυτές τις πληρώνουμε εμείς, κανονικά και σε μεγάλα ύψη. Είναι όσα θα έπρεπε να πληρώνουν τα αφεντικά μας. Που σε συνεργασία με την εξουσία κατάφεραν να βγάζουν το προϊόν τους χωρίς εργοδοτικές εισφορές. Εξ ου κι η διαχρονική «σκασίλα» κάποιων να εντάξουν στα ταμεία μας τους λοιπούς κλάδους εργαζομένων τους (κηπουρούς, μακιγιέρ κλπ).
Κοιμόμασταν όλα αυτά τα χρόνια. Δεν κάναμε καμιά προσπάθεια ως ΕΣΗΕΑ να εγγράψουμε στο σωματείο και να ασφαλίσουμε στο ταμείο ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους στον χώρο του Τύπου. Κυρίως του ηλεκτρονικού, τους οποίου λόγω ατολμίας ή λόγω φόβου να μην αλλάξουν συσχετισμοί στο σώμα των ψηφοφόρων αφήνουμε να εργάζονται σε γαλέρες. Επιτρέψαμε διαιρέσεις, δεν αγωνιστήκαμε για αλλαγή του καταστατικού, και τώρα έχουμε έναν κλάδο διασπασμένο, μακριά από το σωματείο, έναν κλάδο σκλαβοπάζαρο, χωρίς νέο αίμα.
Κοιμόμασταν ακόμη και μετά το κούρεμα των αποθεματικών του ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και του ΕΔΟΕΠ. Πιστέψαμε ότι κάτι μαγικό θα γινόταν και θα τα καταφέρναμε. Κοιμόμαστε και τώρα. Η διοίκηση του ταμείου μας έστειλε όσα ζήτησε ο Στουρναρας χωρίς καν να ρωτήσει πριν τα σωματεία. Κι έτσι, όπως όλα δείχνουν, θα την πατήσουμε μεγαλοπρεπώς.
Σας έχω όμως ΤΗΝ είδηση. Η ΕΣΗΕΑ σε αυτές τις τρομερές μέρες για τον κλάδο, που κρίνεται η ύπαρξή του κρίνεται το μέλλον του και το αν θα έχει συντάξεις και περίθαλψη, ΔΕΝ έχει διοικητικό συμβούλιο. Είχαμε εκλογές πριν από 20 μέρες. Χωρίς καμία ανησυχία, χωρίς συναίσθηση, αιδώ, σοβαρότητα, οι συνδικαλιστές δεν θεωρούν υποχρέωση να συγκροτήσουν προεδρείο και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Κάνουν τις διαβουλεύσεις, τα κομπρεμί τους, τις κρυφές συμφωνίες τους, σαν να είχαμε χρόνο για φρου- φρου κι αρώματα. Και για τη δαντελωτή επαναστατικότητα της καρέκλας, καθιστούν φανερό ότι δεν έχουν πρόθεση να ασχοληθούν με τα συμφέροντα του κλάδου, αν δεν ικανοποιηθούν τα δικά τους.
Καλά μας κάνουν όμως. Κι εμείς τους περιμένουμε βλέποντας να καταρρέει το σύμπαν στον τομέα της ασφάλισής μας, να καταρρέει και η ΕΡΤ, η δημόσια τηλεόραση. Ετσι θα μας πατήσουν οι κυβερνώντες, αφού κάναμε τη δουλειά τους, σαν σκουπίδια που τους είναι πια άχρηστα. Κι εμείς θα εξακολουθήσουμε να θεωρούμε ότι θα τη βολέψουμε
Διορθώστε με αν κάνω λάθος.
Αγγελική Κώττη
Σκίτσο του Κώστα Κουφογιώργου
Του Κώστα Κουφογιώργου
Ο Μάριος Χάκκας είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση της νεοελληνικής πεζογραφίας. Η συγγραφική του διαδρομή διήρκεσε μόνο έξι χρόνια, από το 1965 ως το 1971. («Ξεκίνησα να γράφω λιγάκι μεγάλος, τριαντάρης και βάλε», λέει στο Κοινόβιο). Η αρχή καθυστέρησε λόγω των πολιτικών διώξεων που υπέστη, ενώ το τέλος έθεσε ο πρόωρος θάνατός του σε ηλικία 41 χρόνων. Όμως μέσα σ’ αυτά τα λίγα χρόνια συμπυκνώνει το πεζογραφικό του έργο, αποδίδοντας το ουσιώδες της ζωής και της τέχνης.
Το πρώτο έργο που δημοσίευσε είναι η ποιητική συλλογή Όμορφο καλοκαίρι (1965), όπου αναγνωρίζουμε την επίδραση του Ελύτη, καθώς και στοιχεία της θεματικής που κυριαρχούν στα επόμενα πεζογραφήματά του. Τα πρώτα διηγήματά του σε παραδοσιακή μορφή περιλαμβάνονται στη συλλογή Τυφεκιοφόρος του εχθρού (1966).
Βιβλίο σταθμός στην πορεία του συγγραφέα θεωρείται από τους κριτικούς η δεύτερη συλλογή διηγημάτων, Ο μπιντές και άλλες ιστορίες. Στη συλλογή αυτή, που οι περισσότερες είναι σε πρωτοπρόσωπη γραφή (δεκαεπτά από τα εικοσιένα διηγήματα), ο συγγραφέας είναι ο ήρωας και ο αφηγητής των ιστοριών του. «Στον Μπιντέ προβάλλει πια διαμορφωμένη η συγγραφική φυσιογνωμία του Χάκκα και διαγράφεται ο κύκλος των θεμάτων που τον απασχολούν. Είναι θέματα ουσιαστικά και καθώς επανέρχονται από το ένα κομμάτι στο άλλο συνθέτουν μιαν ενδιαφέρουσα αυτοβιογραφία και ταυτόχρονα μιαν αποκαλυπτική μαρτυρία για τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα». Σ’ αυτή τη συλλογή καθιερώνει έναν άλλο αφηγηματικό τρόπο. Τα αφηγήματα είναι χωρίς επεισόδια, χωρίς πλοκή ή χαρακτήρες.
Το τελευταίο του βιβλίο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το ρέκβιεμ της ζωής του, Το κοινόβιο, κυκλοφόρησε την επαύριο του θανάτου του, τον Ιούλιο του 1972. Τα θέματα που αναφέρονται στην προηγούμενη συλλογή επανέρχονται εδώ, αλλά, επειδή το τέλος πλησιάζει, η σύνθεσή τους ενέχει «πρωτάκουστους ελεγειακούς τόνους» Πάντως είναι προφανές πως ο Χάκκας έφυγε καθώς ανακάλυπτε ένα νέο συνθετικό τρόπο γραφής, τελείως διαφορετικό από εκείνο που διετύπωσε στις αφηγηματικές συνθέσεις του Τυφεκιοφόρου. «Κι ακόμα ότι μέχρι τέλους αναμετρήθηκε αντρίκια με το χάρο κάνοντας το θάνατό του ποίηση».
Ο Μάριος Χάκκας ασχολήθηκε και με το θέατρο. Έγραψε τρία θεατρικά μονόπρακτα, Ενοχή, Αναζήτηση, Τα κλειδιά, που εκδόθηκαν το 1971, και το μονόπρακτο Στον αστερισμό των διδύμων, που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του.
Ο Χάκκας είχε δραματική συνείδηση του χρόνου και της σύντομης ζωής του, αυτή τη ζωή παρακαλούσε να έχει: «Δε θέλω χρόνο, ζωή θέλω, μ’ όλο που το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο, ζωή να την σπαταλήσω πίσω από τις φράσεις, ζωή να χτίσω παραγράφους, να οικοδομήσω ένα έργο δίνοντας στο λόγο μια τρίτη διάσταση, γιατί τη δεύτερη τη βρήκαν άλλοι, την κατέγραψαν οι δάσκαλοι κι εγώ πρέπει να πάω παραπέρα». Προσευχόταν: «Άι- Γιώργη μου κουταλά μου και προστάτη μου, άφησε να τελειώσω αυτές τις σελίδες».
Όμως, τελικά, με το έργο του, λιγοστό και πολύτιμο, απάντησε καταφατικά στο μέγα εξουσιαστή που τον ρωτούσε αν είναι έτοιμος. «Κρατούσε χαρτί και καλαμάρι για να σημειώσει».
[…] Ο Μάριος Χάκκας, πεζογράφος της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς, στη σύντομη λογοτεχνική του διαδρομή, μας κληροδότησε ένα έργο στο οποίο ανιχνεύουμε ουσιώδη στοιχεία της γενιάς αυτής: Έντονη πολιτικοποίηση, παρουσία ιδεολογικών πεποιθήσεων, απομυθοποίηση προσώπων και καταστάσεων, βιωματική αφετηρία, μαύρο χιούμορ, αγωνία για τη διάσωση του ανθρώπινου προσώπου, καταδίκη της κοινωνίας του ευδαιμονισμού, διάσπαση του εσωτερικού κόσμου.
Ο Χάκκας συνέβαλε στη διαμόρφωση ενός νέου τρόπου γραφής, ανατρεπτικού για την εποχή του, που τον διακρίνει σαφέστατα για την ετερότητα της θεματογραφίας του, της ιδεολογίας του και του λόγου. Κατάφερε, με ανορθόδοξο, ιδιάζοντα τρόπο, όπως αναρωτιόταν «να εκσφενδονίσω βεγγαλικά τις φράσεις, καταυγάζοντας, έστω και για μια μόνο στιγμή αυτή την αιώνια νύχτα. Πώς να ηλεκτροφωτίσω το στερέωμα με μπλε, μοβ και κόκκινα αστέρια χωρίς να ξοδεύω ζωή;». Έτσι γράφει στο Τρίτο νεφρό, που είναι ένα κείμενο ποιητικής, όπου αναφέρει τους δασκάλους του, τον Ρίλκε, τον Μπέκετ, τον Χένρι Μίλλερ.
(Κείμενο των Κίκας Ολυμπίου και Καίτης Χρίστη)
http://users.sch.gr/papangel/sch/lit/ko.hakas1.htm
Διαβάστε στο Πλανόδιον το υπέροχο διήγημά του «Ενας χωρισμός»
http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/2010/04/07/marios-chakkas-enas-chorismos/
Διαβάστε και στον έγκυρο Ριζοσπάστη τη στήλη Σαν σήμερα στην οποία δεν αναφέρεται πουθενά ότι σήμερα είναι η επέτειος θανάτου του Χάκκα.
http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=5/7/2013&id=14668&pageNo=27&direction=-1
Βέβαια, το θέλουν δεν το θέλουν, είναι πλέον αθάνατος.
Ούτε κι στον 902.grγράφουν κάτι. Φαίνεται πως είναι σημαντικότερο γεγονός μνήμης το ότι γεννιέται «ο Γεώργιος Γρίβας (‘Διγενής’), που στην κατοχή διετέλεσε επικεφαλής της αντικομμουνιστικής οργάνωσης ‘Χ’ και κατόπιν υπήρξε αρχηγός της εθνικιστικής – αντικομμουνιστικής οργάνωσης ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών)» . Ή, πάλι το ότι γεννιέται «το πρώτο κλωνοποιημένο θηλαστικό. Πρόκειται για ένα πρόβατο, την ‘Ντόλι’.»
http://www.902.gr/eidisi/istoria-ideologia/21531/san-simera-5-ioyli#/0
ΑΠΟΣΤΟΛΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ- Εθνος της Κυριακής
Οι διακοπές του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ στο αγαπημένο του Πόρτο Χέλι, που συχνά έχουν τροφοδοτήσει με «κουτσομπολιό» τον Τύπο, έφτασαν στο σημείο να… μπλοκάρουν την αστυνόμευση της Αργολίδας!
Σε μια περίοδο που η αστυνομική δύναμη λειτουργεί με μεγάλες ελλείψεις προσωπικού, η 24ωρη φύλαξη του εξοχικού που νοικιάζει ο τέως έχει δημιουργήσει «πονοκέφαλο» στην ΕΛ.ΑΣ., όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι οι αστυνομικοί του νομού.
Το θέμα ανέδειξε με σειρά εγγράφων από τον περασμένο Μάιο η Eνωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αργολίδας (ΕΑΥΑ), επικαλούμενη τις ελλείψεις ανθρώπινου δυναμικού αλλά και την περαιτέρω δυσλειτουργία των τοπικών δυνάμεων λόγω της εντολής του υπουργείου για διάθεση προσωπικού στη «φύλαξη προσώπων ειδικής κατηγορίας», έργο το οποίο -όπως προτείνει η ΕΑΥΑ- μπορεί να αναλάβει η ειδική υπηρεσία που υπάρχει γι’ αυτόν τον σκοπό στην Αθήνα. Να σημειωθεί ότι το επίμαχο εξοχικό φυλάσσεται ήδη, ακόμη και απόντος του VIP ενοίκου του, ο οποίος αναμένεται να καταφθάσει τις επόμενες ημέρες.
Μολονότι προ διετίας, όπως είχε αποκαλύψει το «Εθνος της Κυριακής», ο τέως είχε αγοράσει οικόπεδο δεκάδων στρεμμάτων στην περιοχή Γκιάλεζα με σκοπό να ανεγείρει πολυτελείς κατοικίες, σήμερα έχει «παγώσει» το αρχικό του σχέδιο και συνεχίζει να μένει στο… νοίκι. Ετσι, όπως έκανε καθ’ όλη την τελευταία επταετία, ο Κωνσταντίνος μισθώνει με τη σεζόν ακριβά εξοχικά «βασιλικών» προδιαγραφών, με τεράστιους περιφραγμένους κήπους, πολλά κτίσματα και χώρους για φιλοξενία της πολυπληθούς οικογένειας και των φίλων τους, πάντα στο Πόρτο Χέλι.
Παλιότερα, στις ολιγοήμερες επισκέψεις του στην περιοχή, φιλοξενούνταν σε σπίτια φίλων του επιχειρηματιών. Φέτος ο τέως έχει κάνει μια σειρά από αλλαγές. Κυριότερη όλων, η ενοικίαση νέας εξοχικής κατοικίας, η οποία εξελίχθηκε σε «πέτρα του σκανδάλου» από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε η αστυνομική φύλαξή της.
Πρόκειται για μια έπαυλη ακριβώς πάνω από την είσοδο του λιμανιού, στην πευκόφυτη χερσόνησο της Βερβερόντας, δίπλα στον περίφημο «Πύργο της Ελλης», και περιλαμβάνει σειρά από κτίσματα σε διάφορα επίπεδα στην πλαγιά, βοηθητικούς χώρους, κήπο και μια μεγάλη πισίνα, ενώ εκπληκτική είναι η θέα προς τη θάλασσα.
Το ακίνητο ανήκει στον γνωστό εφοπλιστή Στέλιο Χαράκογλου, ο οποίος «συνδέεται» με τον τέως μέσω του κοινού τους χόμπι: την ιστιοπλοΐα.
Μετακόμιση με… ψαλίδι στο ενοίκιο
Ωστόσο, καθώς λέγεται στην περιοχή, φαίνεται ότι η κρίση έχει «χτυπήσει» και τον Κωνσταντίνο, αφού η κατοικία όπου θα περάσει φέτος τις καλοκαιρινές του διακοπές έχει πολύ φθηνότερο μίσθωμα σε σχέση με παλιότερα εξοχικά του. Το ετήσιο ενοίκιο για τη βίλα στη Βερβερόντα εκτιμάται από παράγοντες της περιοχής που γνωρίζουν το τοπικό real estate στα 50.000 ευρώ.
Να σημειωθεί επίσης ότι κατά τη «μετακόμιση» στη νέα έδρα του, ο τέως απέλυσε(!) τους περισσότερους από τους 25 συνολικά καλά αμειβόμενους εργαζομένους που απασχολούσε στις προηγούμενες κατοικίες του, όπως τη διευθύντρια προσωπικού, μάγειρες, κηπουρούς, τεχνικούς διαφόρων ειδικοτήτων, προσωπικό φύλαξης κ.ά., πληρώνοντας, σύμφωνα με πληροφορίες, κανονικά και τις αποζημιώσεις τους.
Μέχρι σήμερα, τόσο η Αστυνομία όσο και το Λιμενικό Σώμα, κατά πάγια τακτική, είχαν την αυτονόητη διακριτική παρουσία στις μετακινήσεις του Κωνσταντίνου στην περιοχή αλλά και στα σπίτια όπου κατά καιρούς διέμενε, ειδικά όταν φιλοξενούνταν μέλη της βασιλικής οικογένειας της Ισπανίας ή άλλοι επώνυμοι, με ενισχυμένα μέτρα φύλαξης.
ΣΤΟ ΠΟΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΜΕΝΙΚΟ
Συνεχής προστασία στη βίλα και στις βόλτες
Το «Εθνος της Κυριακής» επισκέφτηκε τη βίλα στη Βερβερόντα διαπιστώνοντας ιδίοις όμμασι την παρουσία των αστυνομικών με πολιτική αμφίεση μέσα κι έξω από τον περιφραγμένο κήπο, με τους ασύρματους ανά χείρας. Οι ίδιοι άντρες επιτηρούν διακριτικά και τη γύρω περιοχή ώστε να εντοπίζουν όποιον πλησιάζει ακόμη και σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων.
Η φύλαξη του χώρου γίνεται με τρεις βάρδιες των δύο αστυνομικών, ανεξάρτητα αν ο τέως και η οικογένειά του βρίσκονται στην περιοχή. Μέχρι τον περασμένο Μάιο αστυνομική επιτήρηση υπήρχε μόνο τη νύχτα, ενώ την ημέρα το προσωπικό φύλαξης ήταν ιδιωτικό.
Κάθε φορά όμως που ο Κωνσταντίνος και μέλη της οικογένειάς του βρίσκονται στην Ελλάδα και πρόκειται να μεταβούν στην Αθήνα ή σε άλλες περιοχές, ζητούνται από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και στη συνέχεια «εντέλλεται» η Αστυνομική Διεύθυνση Αργολίδας για πρόσθετη διάθεση εποχούμενων ένοπλων αστυνομικών που συνοδεύουν το αυτοκίνητο του τέως.
Ανάλογη «αναστάτωση» των τοπικών αρχών παρατηρείται και στον θαλάσσιο χώρο κάθε φορά που ο Κωνσταντίνος αρμενίζει είτε με την «Αφρόεσσα», το ξύλινο παραδοσιακό τρεχαντήρι του, είτε με το μισθωμένο μικρό ταχύπλοο ταξί, στις γύρω περιοχές με πιο συνηθισμένη τη διαδρομή μέχρι τις Σπέτσες. Με μεγάλη δυσκολία εξασφαλίζεται η παρουσία ανδρών του Λιμενικού Σώματος με τα λιγοστά πλωτά μέσα που διαθέτει.
Χαρακτηριστικό των ελλείψεων που αντιμετωπίζει η υπηρεσία είναι το περιστατικό που περιγράφουν κάτοικοι της περιοχής: Πρόσφατα έγινε γνωστό ότι ένα από τα σκάφη του Λιμενικού κινδύνευε να μείνει ακινητοποιημένο με συνέπεια οι κάτοικοι, πλούσιοι και φτωχοί, να οργανώσουν έναν άτυπο έρανο ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα για τα καύσιμα του πλωτού! Ετσι συνεχίστηκαν απρόσκοπτα οι περιπολίες…
Περιπλανώμενος στο Πόρτο Χέλι
Πριν από 7 χρόνια ο Κωνσταντίνος πύκνωσε τις επισκέψεις του στο «ελληνικό Μονακό», με σκοπό να εγκατασταθεί μόνιμα στην περιοχή, γι’ αυτό και είχε αρχικά νοικιάσει στη Μικρή Κόστα ή Κοστούλα, όπως τη λένε οι κάτοικοι, τη βίλα Κυριακίδη. Πληροφορίες φέρουν το τίμημα του ενοικίου να ξεπερνούσε τις 100.000 ευρώ ετησίως, ενώ ανάλογα ήταν και τα έξοδα για τη συντήρηση και λειτουργία του ακινήτου αλλά και τη μισθοδοσία του προσωπικού.
Ο ίδιος και η οικογένειά του εξακολουθούσαν να διαθέτουν τον περισσότερο χρόνο τους στο Λονδίνο, ενώ το προσωπικό, ανεξάρτητα αν οι ένοικοι βρίσκονταν ή όχι στην Ελλάδα, πληρωνόταν κανονικά.
Η οικογένεια του Κωνσταντίνου μετακινήθηκε πρόπερσι στη βίλα Ιωακειμίδη στη Χινίτσα, ένα συγκρότημα κτισμάτων σε περιφραγμένο κτήμα ακριβώς πάνω στο κύμα. Η μετακόμιση απέφερε όφελος αφού, σύμφωνα με πληροφορίες, το ετήσιο μίσθωμα δεν ξεπερνούσε τα 80.000 ευρώ.
Ο Κωνσταντίνος, όπως λένε κάτοικοι, σπάνια εμφανίζεται δημόσια στα μαγαζιά ή σε πολυσύχναστους χώρους, εκτός και αν πρόκειται για κοσμικές συναντήσεις, γάμους, βαφτίσια, δεξιώσεις.
Τον βλέπουν συνήθως όταν πηγαίνει στο σκάφος του ή όταν επιστρέφει, ενώ εμφανίζεται οδηγώντας ο ίδιος το Land Rover του με αγγλικές πινακίδες κάνοντας στάση στο πρακτορείο εφημερίδων, όπου στέλνει τη συνοδεία του να προμηθευτεί σώμα ελληνικών και ξένων εφημερίδων…
ΠΗΓΗ: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63850118
Αρχαίοι και αχρείοι Μαρξιστές - Μαοϊστές
Eat, Drink, Think Stars!
Απολυμένοι όλου του ντουνιά, μας συγχωρείτε
Ενάντια στο αδρανές βάρος της Ιστορίας
Απολυμένοι όλου του ντουνιά, μας συγχωρείτε
Απολυμένοι όλου του ντουνιά, μας συγχωρείτε
Μ' αρέσουν τα ποιήματα που ζουν στο δρόμο, έξω απ' τα βιβλία: αυτά που τουρτουρίζουν στις γωνιές κι όλο καπνίζουν σαν φουγάρα· που αναβοσβήνουν, μες στη νύχτα, σαν Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια... [Νίκος Χουλιαράς]
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ,ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ
Απολυμένοι όλου του ντουνιά, μας συγχωρείτε
Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι που έχω
Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
πυρήνας Κομμουνιστών-τριων στη Σκάλα Λακωνίας
Απολυμένοι όλου του ντουνιά, μας συγχωρείτε
Απολυμένοι όλου του ντουνιά, μας συγχωρείτε
Απολυμένοι όλου του ντουνιά, μας συγχωρείτε
Απολυμένοι όλου του ντουνιά, μας συγχωρείτε
The latest news on WordPress.com and the WordPress community.
neyrospastis 